ՄԱՆԿՈՒԹՅԱՆ  ԿԱՊՏԱՋԻՆՋ  ԵՐԿԻՆՔԸ Մեր գյուղը՝ Հնձախութը, հեռո՜ւ-հեռու է։ Ասես թաքնված ճանապարհներից՝ տապր է կացել խոր ձորերի մեջ, և միայն Սառնատուն լեռան կատարից է պարզորոշ երևում այն՝ շրջապատված երկնքոտ սարերով, զով անտառներով, այդ անտառների մեջ կորսված անթիվ, անհամար դաշտերով ու մարգագետիններով։

ԱՅՆ ՀԵՌԱՎՈՐ ԱՄՌԱՆԸ Կյանքը եղել է ջինջ ու արևկա,Երկինքը՝ կապույտ,Մենք ընդամենը տասնութ տարեկան:Յու. Սահակյան Յու­րա­քանչ­յուր մար­դու կյան­քում էլ, հա­վա­նա­բար, լի­նում են ան­մո­ռա­նա­լի օրեր: Երևելի, գե­ղե­ցիկ օրեր: Բայց  ման­կու­թյան և առ­հա­սա­րակ պա­տա­նե­կու­թյան բո­լոր օրերն էլ ան­մո­ռա­նա­լի, երևելի ու գե­ղե­ցիկ են, որով­հետև այդ օրե­րը մշ­տա­պես մեզ հետ են, ապ­րում են մեր մեջ՝ ժա­մա­նակ առ ժա­մա­նակ մեր սր­տե­րը լց­նե­լով ան­պար­փակ կա­րո­տով ու տխ­րու­թյամբ:

ԴԱՐՁ Ի ՇՐՋԱՆՍ ՅՈՒՐ Տու­նը գյու­ղի ծայ­րին էր՝ երե­սով դե­պի արև, թի­կուն­քով՝ հեն­ված ան­տա­ռին: Մյուս տնե­րից  տա­րան­ջատ՝ կանգ­նած էր բլ­րա­կի վրա մի­այ­նակ ու ասես նաև լք­ված: Ան­տառն օր­վա բո­լոր ժա­մե­րին բու­րում էր անուշ­ակ բույ­րե­րով, լույ­սը դեռ չբաց­ված՝ թռ­չուն­ներն այն­տեղ սկ­սում էին վա­ղորդ­յան ջինջ արևով օծ­ված իրենց հա­մեր­գը: Իսկ գիշ­եր­նե­րը, երբ շուրջն ամեն ինչ սա­հում, ընկղմ­վում էր փա­փուկ ու անեզր մթու­թյան մեջ, Բախ­չու­տի ձո­րի կող­մե­րում սկ­սում էր հն­չել գիշ­ե­րա­հա­վի կա­րո­տա­կեզ կան­չը:

Ի Ր Ի Կ Ն Ա Յ Ի Ն   Ա Ղ Ջ Ա Մ ՈՒ Ղ Ջ  … Հե­տո սկ­սեց հալ­վել, ցր­տել տաք գիշ­ե­րը, այ­գու վրա­յով ան­ցավ վա­ղորդ­յան հո­վը, ծա­ռե­րը լսե­լի աղմ­կե­ցին: Հե­տո բեկ­բե­կուն կան­չեց առա­ջին աքա­ղա­ղը, նրան մի­ան­գա­մից ձայ­նակ­ցե­ցին մեկ այս­տեղ, մեկ այն­տեղ՝ գյու­ղի մյուս ծայ­րին: Հե­տո եր­կար, շատ եր­կար ժա­մա­նակ լռու­թյուն էր: Սա­րե­րի վրա հետզ­հե­տե պարզ­վում էր եր­կին­քը, հե­տո ինչ­-որ տեղ, լու­սա­մու­տից այն կողմ, իրար ընդ­հա­տե­լով եր­գե­ցին գեղ­գե­ղիկ­նե­րը՝ ճընկ-­ճընկ, ճընկ-­ճընկ, ճընկ-­ճընկ, այ­նու­հետև՝ ֆյութհ-ֆ­յութհ-ֆ­յութհ:

Ա Շ Ն Ա Ն Ա Յ Ի Ն   Ց Ր Տ Ե Ր Աղմկեցին, անցան անձրևները աշնան:Մովսես Յախշունց Անն­կա­տե­լի սկս­վեց ու ան­ցավ ձմե­ռը՝ ձնա­ռատ ու տաք: Հե­տո, ինչ­պես տո­նա­կան եր­կու խն­դուն օր, ցո­լա­ցին և ան­ցան գա­րունն ու ամա­ռը: Եվ ահա եկել է աշ­ու­նը՝ անձրևնե­րով, հազ­վա­դեպ արևի պայ­ծառ, ար­դեն սա­ռը վեր­ջին փայ­լով, ծա­ռե­րի տակ թափ­ված գույնզ­գույն թոշ­նած տերևնե­րով, պաղ օդով, առա­վոտ­յան դրած եղ­յա­մով ու ան­թա­փանց խո­նավ մա­ռա­խուղ­նե­րով:

Վ Ի Պ Ա Կ Ն Ե Ր ՀեռուլեռներումԱշնանային ցրտերԻրիկնային աղջամուղջԴարձ ի շրջանս յուրԱյն հեռավոր ամռանըՄանկության կապտաջինջ երկինքը ՀԵՌՈՒ  ԼԵՌՆԵՐՈՒՄ Ն Ա Խ Ե Ր Գ Ա Ն Ք Դեղ­ձե­նի­ներ շատ կան մեր գյու­ղում: Դեղ­ձե­նի­ներն այդ ծաղ­կել են հի­մա, և նրանց ծա­ղիկ­նե­րը՝ կար­միր ու մա­նուշ­ա­կա­գույն, շող­շո­ղում են գար­նան ջինջ արևի ներ­քո: Տնա­մերձ այ­գի­նե­րում ու ձո­րա­եզ­րե­րին՝ լք­ված հին տնա­տե­ղե­րում, տո­նա­հան­դես է վառվ­ռուն ծա­ղիկ­նե­րի:

https://miaban.ru/about/levon-adyan/ Է Ն   Լ Ո Ռ ՈՒ   Ձ Ո Ր Ն   Է… Ուղիղ քառասուն տարի առաջ չքնաղագեղ մի աղջկա՝ Ադրբե- ջանի բժշկական ինստիտուտի առաջին կուրսի ուսանողուհի Ռիմա Հարությունովայի հետ որոշեցինք Բաքվից ճանապարհվել Ղարաբաղ, այնտեղից Խանլարով, Գյոգ-գյոլով, Թբիլիսիով՝ Դսեղ, տեսնելու այն վայրերը, ուր ծնվել, մեծացել էր ինձ համար այնքան պաշտելի Հովհան- նես Թումանյանը։

https://miaban.ru/about/levon-adyan/ Ա Պ Ա Շ Խ Ա Ր Ա Ն Ք Էլենն անշտապ ջրում էր տնամերձ փոքրիկ այգու վարդերը, որ նոր էին բացվել և արևածագի ոսկեձույլ շողերից հուրհրում էին ցանկապատի ողջ երկարությամբ: Այդ վարդերի թովիչ բուրմունքն էր կախված օդում:

https://miaban.ru/about/levon-adyan/ ՀԱՅՐԸ,  ՏՂԱՆ  ԵՎ  ԿԱՐՄԻՐ  ԺԱՊԱՎԵՆՆԵՐՈՎ  ԱՂՋԻԿԸ Սուրեն  Կասպարովին Գնդակն իսկական էր, բնական կաշվից, ու երբ դիպչում էր լուսամուտներին, ապակիները զրնգոցով ջարդուփշուր էին լինում։ Բնակիչների բողոքներից հետո խաղահրապարակը վերջերս անջրպետվել էր մետաղյա բարձր ցանցով։

https://miaban.ru/about/levon-adyan/ Զ Ո Վ Ա Ս ՈՒ Ն   Ա Ն Տ Ա Ռ   Է Ր,   Հ ՈՒ Լ Ի Ս Երկրորդ օրն էր, ինչ Արփինեն լսել էր, որ Նա եկել է։ Եվ հիմա, երբ մեքենայի թույլ հռնդյունը կպավ ականջին, նա դանդաղ, ասես վատ բան պիտի պատահեր, վախվորած բարձրացրեց գլուխը, նայեց ճանապարհի կողմը։ Թեթև փոշի բարձրացնելով, եկավ ու անցավ Արտաշեսի մեքենան… Արտաշեսը նստել էր հպարտ ու ինքնահավան, գլուխը բարձր, աջ ձեռքը ղեկի վրա էր, ձախը պահել էր քամու դեմ…

https://miaban.ru/about/levon-adyan/ Ը Ն Դ Հ Ա Տ Վ Ա Ծ   Թ Ռ Ի Ջ Ք Օդանավը թռչում էր բարձրաբերձ ամպերից էլ վեր, որոնք, երբ թեթևակի ճեղք էին տալիս, ներքևում՝ խոր անդունդում, երևում էր համատարած կապտասև, անեզր ծովը։ Միքայելը, դեմքը լուսանցույցին սեղմած, նայում էր ներքև։ Նրան դուր էր գալիս այն, որ ամպերը համընթաց սահում էին օդանավի հետ ու դանդաղասահ ետ էին մնում, որ ներքևում, ձյունաճերմակ ամպերի տակ, երբեմն երևում էր կապտասևավուն ծովը, իսկ իրենք թռչում էին ամպերից էլ վեր, լուսաշղարշ արևի միջով և օդանավում հաճելիորեն տաք էր։

https://miaban.ru/about/levon-adyan/ Թ ՈՒ Խ   Ճ Ա Յ Ը Ճայեր չկային արդեն։ Արևն իջնում էր կապտաժեռ հորիզոնն ի վար: Մեղմ քամին օրորում էր ծովը, և ճերմակաթև ալիքները, ինչպես թևատարած ճայեր, թևում էին դեպի ափ։ Տղան անտրամադիր էր։ Նա եկել էր վերջին հանդիպման։ Քանիցս վճռել էին բաժանվել, բայց ամեն անգամ կրկին հանդիպում էին։ Այդպես շարունակել անհնար էր այլևս, անհրաժեշ էր բաժանվել։ Հեշտ էր հանդիպումը, բաժանումը՝ անասելի դժվար։

https://miaban.ru/about/levon-adyan/ ԵՍԹԵՐ Թռիչքը՝ Լոս-Անջելեսից մինչև Մոսկվա, այնուհետև՝ Մոսկվայից Երևան, ու այնտեղից՝ շարունակ վերընթաց ոլորապտույտ ճանապարհով Արցախ, Եսթերի վրա ամենևին չէր ազդել, թեպետ այնտեղ, օվկիանոսից այն կողմ, տանեցիները վախ ունեին, թե սրտի վիրահատությունից հետո ինքը դժվար կտանի այդ երկարատև ուղևորությունը: Նրանք, առանձնապես՝ ամուսինն ու դուստրը, նույնիսկ վերջին պահին անգամ, փորձում էին համոզել նրան՝ հետաձգել այդ ճանապարհորդությունը, սակայն Եսթերը, իր կամակոր բնավորությամբ, մնաց անդրդվելի: